Jim Jones, dat is de echte naam van deze bijzondere man uit het Engelse en landelijke Devon, die in het dagelijkse leven aan de kost komt als begeleider van kwetsbare jongeren. Dat hij geen tekort heeft aan empathie en medemenselijkheid, blijkt meer dan een beetje uit deze nieuwe plaat die, mede omwille van het intussen overbekende virus en de ermee gepaard gaande lock-down, flink wat tijd onderweg was.

Eerst even iets vertellen over de plaattitel: “Kintsugi” klinkt Japans en dat is het ook. Het is de term waarmee Japanners de schoonheid en het unieke omschrijven van het imperfecte. In de kunst van het pottenbakken, bij voorbeeld, uit dat zich in het benadrukken van scheurtjes en barsten, die in de kijker geplaatst worden in plaats van ze te verstoppen. Op die manier geven de scheurtjes elk stuk een uniek uitzicht en, met in het achterhoofd de dagelijkse bezigheid van de zanger, kun je plaattitel dus makkelijk verplaatsen naar de jonge mensen waarmee hij omgaat. Als ervaringsdeskundige, trouwens, want, naar wat ik lees, maakte hijzelf ook niet meteen de meest makkelijke jeugd door.

Op deze nieuwe plaat, wordt Jim vergezeld door zijn haast onafscheidelijke kompaan Michael Reed, begenadigde multi-instrumentalist en producer én door jeugdvriend Dave Little, die samen met Jim en Michael op school zat. Hij is hier van de partij op gitaar, terwijl bassist Nathan Layland samen met Michael de ritmesectie vormt. De plaat bevat elf zelfgeschreven songs, die door Jim en Mike werden ingeblikt in sessies bij Mike thuis, tijdens dinsdag- en donderdagavondsessies, die beide heren zichzelf gunden om bij te komen van de druk van het dagelijkse werk en de verwachtingen, die hun voltijdse beroepsbezigheden inhouden.

Dat levert heel fraai werk op, zoals al meteen blijkt bij opener “Better Days”, dat trouwens als eerste single van de plaat vrijgegeven werd; een subtiel banjo-lijntje begeleidt de ietwat fragiele stem van Jones - Ron Sexsmith is niet ver uit de buurt- en het verhaal is er eentje van hoop: er komen betere tijden, al lijkt het nu wellicht anders. In de tijden, die we tehenwoordig beleven, is het altijd fijn, iemand te horen die mee blijft hopen! Ook de tweede single, “The Mist and the Light” neigt naar hetzelfde thema: welke ook de hindernissen zijn, waar je op botst, ook in relaties er blijft altijd een scheurtje, waar het licht doorheen kan schijnen.

Vrolijk word je niet meteen van de herfstige muziekjes op deze plat, maar dat neemt niet weg dat je telkens weer gerààkt wordt en door de schoonheid ervan overvallen wordt. Ook als het eens de meer poppy kant uitgaat, zoals in “We are all each other”, waarop Jones’ makker Peter Bruntnell fijne gitaarklanken laat horen. In afsluiter “Safe in Sounds” word je dan weer midscheeps geraakt door de vocale inbreng van de wat mij betreft dringend te ontdekken dames van Sound of the Sirens. Hoe je ’t ook bekijkt: de nieuwe van Small Town Jones is een heel mooie, zij het niet louter opwekkende maar meer dag gedegen plaat van een kerel die echt staat voor wat hij zingt. Zo hebben we ze wàt graag !

(Dani Heyvaert)